Followers

Wednesday, November 30, 2011

අහිමි........................(6)

ජීවිතය පුරාවට
විඳින්නට දුකක් දී
නුඹ වෙන්ව ගිය අපූරුව.................

දයාබර මා සබඳ
දුටුව දින සිට
සිතින් ලොබ බැඳි
නුබේ සිනාව
මිලිනව ගොසින් අද
ඉතිරිකොට මට සදා තනිකම............................

අවසන් වරට
රෝහලේ සයනයක
තිබු නුඹේ ශරීරය දුටුවිට
සලිත වූ මගේ සිත
දුකින් හඬා වැටුනු හැටි
පවසන්නට නොමැත වදන් මට...............................

ප්‍රාණය නිරුද්ධ
අත පය අහිමි
නුඹේ පිලිස්සුන ශරීරය
හැඳින ගන්නට සලකුණදු නොවුනි මට.........................

සැමවිටම දැවෙමි මම
අවසනාවන්ත
මාද............
නුඹද.......................

බිඳුණු පියාපත්....(5)


 ඔක්තෝබර් මස 31 දින අවසන් වරට නුඹේ ඇස් මගේ ඇස් හා එකට ගැටුණු මොහොතේ කුමක් හෝ දුක්ඛ සහගත හැඟීමකින් මගේ සිත පිරී ගියේ ඇයිදැයි අදටත් මට නොහැඟේ..............

නුඹත් මමත් පැතූ ලෝකය මෙතරම්ම ඉක්මනින් බිඳී යතැයි මා සිහිනයෙනුදු නොසිතුවෙමි.නුඹ ඔක්තෝබර් 31 වෙනි දින මගෙන් වෙන්ව ගොස් මෙලොවින් ඔබ සමුගෙන යනතුරු ම එක් දිනයකුදු නෑර මට ඇමතුමක් දුන්නේය .විහිළුවක් කොට සිනාසුණේය.විටෙක මගේ සිත සැනසුවේය.

මංගල දිනයට ඇඟිලී ගනිමින් ඉතාමත් උද්යෝගීමත්ව මටත් වඩා ඒ ගැන සැලසුම් කලේය.අපේ සිහින කෙතරම් වීද?ඇමතුමක් ගන්නා සෑම විටම මුල්වරට නුඹ මගෙන් අසනා පැනය අවසන් වතාවට අවසන් ඇමතුම රෑගෙනද ඇසුවේය."මොකක්ද අද ඇඳන් ඉන්නේ??"

නංගා තවටිකකින් Call එකක් දෙන්නම් යැයි පැවසූ නුඹ එදිනම යළි නො එන ගමනක් මටත් නොකියාම ගියේය.

මතක සැමරුම් කොහේ හෝ සිට පැමින මාගේ සිතට වේදනාවක් ම දී යන්නට යයි. දැන් මා සිතත තුල ඇත්තේ මතු සංසාර භවයක  එක් වතාවක් අපි අපේම වන්නට වරම් ලැබේවා යන්නයි.

 ජාතික රෝහලේ මෘත ශරීරාගාරයේ තැන්පත් කොට තිබු නුඹේ  ශරීරය  හඳුනා ගැනීමට මට කිසිදු සලකුණක් නොවුණි.එය කෙතරම් වේදනා සහගත හැඟීමක්ද ??????

Thursday, November 24, 2011

බිඳුණු පියාපත් -දිගහැරුම (4)

දිනය කෙදිනකදැයි මට නිශ්චිතවම මතකයට නොනැගෙන නමුත් එය සුන්දර ඉරිදා දිනක සවස් යාමයයි.අප දෙදෙනා හමු වු ප්‍රථම දිනය.,කෙදිනකවත් මෙවන් අකරුණාවන්ත අවසානයක් ඇති ආදරණීය කවියක් වෙතැඉ එදින මා නොසිතුවෙමි.

 දින සති මාස අවුරුදු ගෙවී යන විට නුඹ මගේත් මා නුඹේත් වී වී අවසන් වූයේ දෛවය ඔබ මගෙන් සදහටම වෙන්කොටගෙන රෑගෙනයාමෙන් අනතුරුවය.

නුඹ ගැන ලියා තබනවාට වඩා ඒ මතක සැමරුම් මගේ සිත තුල තබන්නට මට සිතේ...
නමුත් නුඹ මෙලොවින් ම සමුගෙන ගොසින්  ඇති වගට පසක් වූ මොහොතේ මගේ සිතුවිලි දාමය ලියා තැබිය  යුතුමය........

අවසන් වරට නුඹේ ඇස් මගේ ඇස් හා ගැටුණු මොහොතේ කුමක් හෝ දුක්ඛ සහගත හැඟීමකින් මගේ සිත පිරී ගියේ ඇයිදැයි අදටත් මට නොහැගේ.

Sunday, November 20, 2011

සිහිකිරීම.........................(3)

නොසිතුවෙමි
කිසිවිටක
නුඹ හමුවීමට
යාමට සිදුවෙතැයි
'සුසානය" වෙත......................


                                               වෙනදාට                                                 
මසකට වරක්
මා දකින  ඔබේ වත
අද මවමි  මනසින්
ශෝක භරිතව
          නුබේ සොහොන් ගැබ ලඟ.............

නුබ නමින්  සුසානය ලඟ
දල්වන්නට ගෙනා
තෙල්පහන
දීප්තියෙන් දැල්වී
නිවී යයි
ක්ශනයකින්
                        පසක් කරමින් ජීවිතයේ අනිත්‍ය.....................

එහෙත් ප්‍රිය මා සබඳ
පෘතග්ජන මා නම්
කෙසේ දරාගන්නද
                               ප්‍රිය විප්පයෝගයේ අරුම...?...............................

Saturday, November 19, 2011

බිඳුණු පියාපත්.....................(2)

සෑමදෙයක්ම අතීතයට එක් වී හමාරය......නමුත් මම ලියු සිතිවිලි ඒ අයුරින්ම  මෙහි ලියා තබන්නෙමි.




කෙතරම් වේදනාවක්ද
ඔබගේ වෙන්ව යාම මට
මෙතරම්ම යැයි කිව නොහැකි..
සිතට දැනෙනා රුදුරු තනිකම
හදට දැනෙනා විප්‍රයෝගය
මකා ගත හැකිද මට
ජීවිතය පුරාවට.......................

දෑඟිලි බැඳ  රන්හුයකින්ම
තනන්නට අපේම වූ ලොවක්
පියවරමනින්නට සදා කල්
අප මවූ සිහින පොදි
බරවැඩි උණිද මිහිකතට..........?

නොදැනේ ඔබට මිස
 අපේ දුක අන් අයට
ඔබ දනී ,මා දනී
අපේ බැදීම්
සදාකාලික..........................

මසකට වරක් ඔබ එතැයි මග බලන
රාත්‍රියට  සිහිනයෙන් මා ම රවටන
මගේ දෙනුවන්
මටම පවසයි ඔබ නේන වග...........................

නෙතු කුමක් පැවසුවද
ඔබ එතැයි පවසන
මගේ හදවත
විස්වාස කල හැකිද මට..............................

පුරා සිව්වසක් තුල
මගේ දෙසවන් නැලවු
ඔබේ කට හඬ
වශීකෘත සිනාව
අමතක කල හැකිද මට
කල්පකාලය පුරාවට

නැවත එක්වරක්වත්
පැමින මාවෙත
පවසනවාද ඔබ
ආදරෙයි මා
ඔබට...............................

පටන්ගැන්ම (1)


අතීතයට ගිය මගේ එක් කාලපරිච්චේදයකට අයත්  සත්‍ය කතාව මම ලියුවේ 'ඒ හැමදෙයක්ම හිතේ දරාගෙන ඉන්න බැරි නිසා."ඒ දැනට වර්ෂයකට පමණ ඉහතදි.බ්ලොග් එකක් ලියන්නවත්,දැකලවත් තිබුනෙ නෑ ඒ වෙනකොට.හිතෙන හිතෙන වෙලාවට ,තනියම ඉන්න වෙලාවට මං ඒක ලියුවා...පිටුවෙන්.......පිටුව....ඒත් අද වෙනකන්ම බ්ලොග් එකට ඇතුලත් කරන්න නම් හිතුවෙ නෑ....නමුත් අද හවස මගේ සිතුවිල්ල වෙනස් උණා......
මෙතැන සිට පිටු ගනණාවක් දිගහැරෙන්නේ....ඒ අනුවේදනීය කතාව......

දෛවය විටෙක සරදම් කරන්නේ ජීවිතය පැරදී විඳවන්නටය...

විටෙක පරාජයම උරුම කල දුන් දෛවයම මට මල්හිනාවක් දොතින් පිරි නමන්නට අමතක නොකලේය

Wednesday, November 16, 2011

අපි බොහොම බය උණා..හිකිස්...

පාසැල් කාලය...



මම හිටියෙ 10 වසරේ අපේ පංතිය භාර ගුරුතුමියගෙ නමත්  මමත් තවත් මගේ පංතියේම මිතුරියක් හිටියා එයත් .....අපි තුන්දෙනාටම තිබුනෙ සමාන නම්. මිස් හරිම හොඳයි. අදටත් හම්බුනාම මට ආදරෙන්  කතා කරලා සුභ පතන්නේ.ඒ කෙසේ වෙතත් ඔය කාලෙට මොන මිස් ට උණත්  කාඩ් එකකින් නෙ අපේ දූවරු අමතන්නෙ.ඒක හැමොටම පොදුයි.
මිස්ට මොනවහරි කියන්න ඕනෙ වෙනකොට ඉතින් අපේ නම් ඉවරයි.මොකද නින්ද යන්නේ...මොකද තරහ ගිහින්.-----අපට බඩගිනී...මේ පීරියඩ් එක ඉවර වෙන්නෙ නැත්ද ? වගේ කතා කියන්නෙ අපේ නම් ඉස්සරහට දාලා, මං දන්නේ නෑ එවා එයට තෙරුනාද කියල....එකදවසක් සංගීත විෂයට ගිය යෙහෙලියො ටික අමුතු කතාවක් ඉගෙන ගෙන ඇවිත් .ඒක කියන්නේ එක්කෙනෙක් තවත් කෙනෙක් ට විතරයි වෙන කෙනෙක් ට අහන් ඉන්න බෑ,ඒත් එක්කම අහගෙන ඉන්න කෙන යටිගිරියෙන් හූ කියනවා....
අපේ පෙලිය තිබුනෙ පංතියෙ ඉස්සරහට වෙන්න එ නිසා මුණු මුණු ගානවා විතරයි මට  ඇහුණේ.ඉතිං දැන් මට ඉන්න බෑ.මම එහෙට මෙහෙට හැරිල බලනවා.ඒ කතාව සූ සූ ගාල පංතිය වටේ යනව සීග්‍රගාමී බස් එක වගේ. මමත් ගියා කතාව පංතියේ බෙදා හැරපු සෙනාලි ලඟට.අනේ මටත් කියන්නකො ....එයා එක සිතින් වැඩේ භාර ගත්තා...හැබයි කෑ ගහන්න බෑ.ඔය මගෙ ඇස්දෙක දිහා බලාගෙන අවදානය වෙන අතකට හරවන්නේ නැතිව ඉන්න.කතාව අහගෙන චිත්තරූප මවා ගන්න හොඳද? මෙක ජොලි කතාවක්
"එක ගෙදරක ජීවත් වෙනවා විවාහ උණ ජොඩුවක්,මෙයාලගෙ ගෙදර තිබුණේ ලොකු වත්තක් මැද.ඒ පලාත පාලුයි.අඳුරුයි.නමුත් හරි ලස්සනයි..(චිත්ත රූප මැවෙන  විදිහට  )ගෙදර විශාල පරණ දෙමහල් නිවසක්,එක් දවසක් රෑ මේ දෙන්නම නිදා ගන්න යන්න තීරණය කලා.උඩ මහලට යනකොට දොරට ගහන් සද්දයක්....ඒත් බලන්කොට කවුරුත් හිටියෙ නෑ...නැවත සද්ද්යක් ...ස්වාමියා දෙවෙනි වතාවටත් ගිහින් බැලුවා කවුරුත් නෑ.
ඔහොම එක එක දේවල් ආරළු බූරළු එකතු කරගෙන කතාව දිගට යනවා.එදා රෑ හරි සීතල දවසක්..එකපාරටම ගෙදර ලයිට් ගියා .නැවතත් සද්දයක්..ස්වාමියා ගියා දොර ලඟට දොර ඇරල බැලුවම එතන කාන්තාවක් සුදු සාරියක් ඇඳල.කාන්තාව ගෙට ආවා,වතුර ටිකක් ඉල්ලුවා..පලවෙනි වතුර වීදුරුව දෙනකොට ඒක බිම වැටුණා ,දෙවෙනි වතුර වීදුරුව ගෙනත් දුන්නා ඊට පස්සේ.ඔහු දැක්කා අර කාන්තාවගේ මැද ඇඟිල්ලක් නැති බව
ඔහු ඇහුවා මොකද ඇඟිල්ලට උනේ කියලා.අර කාන්තාව ඔහුගේ මුණ දිහා බලාගෙන ඉඳල එකපාරටම උඹ අතමයි මෙහෙම කලේ කියල බෙල්ල මිරිකන්න පනිනවා(ඒ අවසාන ටික වෙන්නේ කියන කෙනා අසන කෙනාගේ බෙල්ලට අත යවනවා.එතකොට කතාවට සම වැදිල ඉන්නවනම් උන් හිටි තැන් අමතක වෙලා කෑ ගහනවා...අපට ඕනෑ තරම් දෙවල් කතාවට එකතුකරගන්න පුලුවන්.)
කතාවට සමවැදුනු මමත් ගැස්සිලා කෑ ගැහුව කියමුකො.හොඳ වෙලාවට පංතියෙ මිස් හිටියේ නෑ.
කෑ ගැසීමෙන් කතාව ඉවරයි අපි පියවි සිහියට එනවා,අනිත් අය හිනා වෙනවා...ඔන්න දැන් මමත්  කතාව දන්නවා මං ආවා මගේ තැනට.
ඒ වෙලාවේ පංති භාර මිස් ආවේ අපට බැනගෙන පංතිය සද්ද වැඩී කියල.ඇය අපට වැඩක් පවරලා ඇයත් වැඩක යෙදිල.. එක පාරටම පිටිපස්සෙ පෙලියකින් කෙනෙක් හූ.......කීවා..මිස් ගැස්සිලා ඇහරුණාද කොහෙද....හිටගන්නවල ඔක්කොම කිසිම දෙයක් කීවට අහන්නෙ නෑ....අපි හිට ගෙන දැන්...මට පිටිපස්සෙ පේලියෙ හිටියෙ මංගලිකා කියල යෙහෙලියක්,මං ඇයට කීවා ශෝක් කතාවක්නේ ඔයා අහගත්තද කියල"අනේ සුමුදු මටත් කියන්නකො.හැබැයි කෑ ගහන්න බෑ.
කියල මං කතාව පටන් ගත්තා..හිටගෙන ඉන්න වෙලාවෙ කරන්න දෙයක් තියෙන්නත් ඕනෙ නිසා....ආ දැන් ඉඳගන්න කෑ ගහල අහුවෙන්න එපා..අපි ඉඳගත්තා..මං පිටිපස්ස හැරිල කතාව කියනවා වගේ වගක් නැතිව..එක පාරටම "බුදු අම්මෝ.... සද්දයක්....පංතියෙහ සුවිනීත ශිෂ්‍යාවො ආයෙත් හිනා වෙනවා.ඒ පාරනම් මිස්ට මල..මොකද්ද ඔය කතාව..කෝ දැන් කතා නායිකාව..මොකද හිනාවෙන්නේ ??? මමත් ඉන්නව මම නෙවේ වගේ..කතාව කියුවට කතා නායිකාව මම නෙවෙනේ.ඉඳ ගන්නවල පිටිපස්සෙ පේලිය හිටගෙන ඉන්නවල..මේක කෝලම් මඩුවක් කියල හිතුවද(පංතියෙ අහින්සකම ලමයින් ටික ඉන්න පේලිය විතරක් හිට්ටවල කෑ ගහපු සේරම ඉන්දෙව්වා) දැන් ආයමත් අපි වැඩ පටන් ගත්තා...මට එහා පැත්තෙ හිටියෙ දර්ශිකා මගේ එක් අතිජාත මිතුරියක් මුලු පාසැලේම මිස්ලව හම්බවෙලා ඇය පංතියට  එද්දි මේ හැමදේම ඉවරවෙලා.ඔන්න අපි වැඩ. දර්ශිකා ආවා චිත්‍ර පොතත් දියසායම් පෙට්ටියත් අරගෙන..ඇයටත් මම දැන් කතාව කියන්නයි සුදානම...මම කතාව කීවා,,,ඇය දියසායම් දිය කරපු පීරිසියත් බීම දමා කෑ  ගසුවාය.....හිකිස්
 පංතියේ අපි සියලු දෙනාම පේලියට   ගිණි අව්වේ හිටගෙන ඉන්නට ඉන්පසුව  සිදුවිණි

Saturday, November 12, 2011

මව්නි පියාණනි....................

කෙනෙකු ජීවිතය දිනද්දී
ඒ දෙස බලා සතුටු වීමට අපට හැකිනම්
එයද අප ජීවිතයේ ලබන ජයග්‍රහණයකි...
අන් අයගේ සතුට දැක සතුටු වීමට නොහැකිව
නොයෙක් අතුරු කතා එක් කොට අනෙකාගේ සිත් රිදවා කුරිරු සතුටක් විඳ ගැනිමට සමත් නෑයෝත් නොනෑයෝත්  යහළුවෝත්  එමටය.....
ආදරණීය අම්මේ....සියළු දේ සිත් හි දරාගෙන ජීවිතය දිනන්නට මග කියා දුන්නේ ඔබය....ඒ සියලු බාධක මැද විසල් නුග  රුකක් වුයේ අප්පච්චි ඔබය....වැටි වැටි නැගිටින හැටි කිය දුන්නෙද ඔබය.....
ආදරණීය අම්මේ.....සතුටක් ලද හැම මොහොතකම ඔබ ඕනෑවට වඩා සතුටු වූයේ නැත.දුකද සතුටද  එකසේ දරාගෙන ඔබ ජීවිතයට මුහුණ දුන්නේ ඉතා සතුටිනි.මා ඔබගේ සිහින සැබෑ කල දිනයේ බණ්ඩාරනායක සම්මණ්ත්‍රන ශාලාව අසලදී ඔබේ දෑස් ආඩම්බරයේ කඳුලු වලින් තෙත් වූ වග මට මතකය.
ඔබ සැමගේ ආශීර්වාදය මැද මා මැවු සිහින මාලිගා බිඳ වැටුණු දින මා ලඟටම වී නොසැලි මට දිරියක් වුයේ අම්මේ ඔබය.
නැවත ජීවිතය සොයා ගත්තේ ද ඔබෙන් ලද පන්නරයෙනි.ඔබේ   සිත රිදවීමට මොහොතකටවත් මා අකමැත්තෙනි.අන් අය එසේ කලහොත් ඔවුන්ටද මා ශාප කරමි.ඒ ඒ තරමටම මා අම්මාටත් අප්පච්චීටත් ආදරය කරමි.දැයේ දරුවන්  යහමග යැවීමට ඇප කැප වූ මගේ අම්මා .....අන් අයගේ සතුටට  තමන්ගේ සතුට කරගත් මගේ අම්මා....සැමදා සැමවිට නොසැලී සිටින ආදරණීය අප්පච්චී ඔබ දෙපලටම දීර්ඝායු වෙවා!

දයාබර නිපුන

මගේ ජීවන මං තලාවේ ..........
ඇවිද යන විට සිත තුටින්.............
එක්වරම මට හමු වුණේ......
ගිරි ශිඛර කඳු හෙල් මුදුන්...........
වංකගිරියක අතරමං වී.....................
දුකින් හැඬුවෙමි දිවා රෑ......................
පාළුවෙන් තනිකමින් ලතැවුනි.............
සොඳුරු අතීතය ගැන සිතා............
ඝණඳුරේ පා තබා යද්දී .....................
ඇසුනි වදනක් සිහිනයෙන්......................
ලැබුනි නැවතත් ජීවයක් මට.................
සිනා වෙන්නට හද තුටින්....
සිතට සැනසුම ගෙනෙන වදනක්
ඇසුනි මා හට දිවා රෑ........
අඳුර පහවී .....
කඳුල නැති වී .......
තුටින් ඉපිලෙමි ඔබ නිසා...

Friday, November 11, 2011

අපි කිරිල්ලියෝ සැලෙන තටු නිබඳේ


මූණු  පොතේ පිටු පෙරලෙද්දි අතීත මතකයන් වලත්  පිටු පෙරලෙනවා නිතැතින්ම...ඊයේ මං  දැක්කා මගේ යෙහෙලියක් පිංතූර වගයක්  එකතු කරල තියනවා..අපි  ගරු ගාම්භිරව ශිෂ්‍ය නායිකාවන්  ලෙසට දිවුරුම් දෙනවා.....(ඒක කඩවුණු  පොරොන්දුවක් නම් නෙවේ  )  ඒ ජීවිතයෙන් අපි ලද පන්නරය...අත්දැකීම් , නායකත්වය .ගොඩනගාගත් පෞරුෂත්වය  නිසා අදටත් අපි  පොලවෙ පය ගහලා ජීවත් වෙන මලිදෙව් දියනිවරු...........
ඔහොම හිටියට සාන්ත දාන්තව... අපිත් ආසයිනේ "ශිෂ්‍ය නායක දින වලට යන්න... ( නිකන් ඔහේ) දවසක් අපේ සහෝදර පාසලේ සහෝදරයෝ දෙන්නෙක් ඇවිත් අපට ආරාදනා කල කියමුකෝ........
දැන් මෙන්න මෙහෙමයි  අපේ  අය  කතා වෙන්නේ....
බං  "BOY'S" එකේ DAY එකට INVITE  කරන්න ආව නේද ?
ඔව් බං  30 දෙනාටමද දන්නෙ  නෑ....
අපිත් ඉතින්  බලාගෙන ඉන්නවා ..කවුරුත් කාටවත් පෙන්නනේ නෑ යන්න කැමතී කියලා.....
අනේ ඒකට ගියොත්  SUNDAY CLASS එකත් අපරාදේ.....
(එත්  හිත යටින්  හරි කැමතී)
ඔන්න  අපේ  HEAD PREFECT   ආවා... එයා ගැන නම් නොකියම බෑ,,,,,අවුරුදු 13 ක් අපේ පාසැල් ඉතිහාසයේ නිවැරදි දැක්මක් තිබුනු නිරහංකාරකම චරිතයක් උණු ඇය  "ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායිකා පදක්කම ආභරණයක් කල නොගත්  චරිතයක්.....
boy's එකේ DAY  එකට INVITATION  දීල ගියා 10 දෙනෙකුට (වගේ  මතක ) ඔක්කොමලට නම් යන්න බැරිවෙයි. දැන් එයා යන අයගෙ නම් එහෙමත් කිවා.....ඉතිං අපි වගේම යන්න ආසාවෙන් හිටපු තවත් කට්ටියකට  යන්න  බැරි උනා...(ඒ  ගැන දුකට එයලා "නරියගෙ මිදි තිත්ත න්‍යායෙන් තමයි   කතා කලේ)...අපට ඕවා වැදගත් උනේ  නෑ..දැන් අපි යන්න ලෑස්ති වෙනවා.....
දැන් ඉතිං හොඳ නාට්‍යක්  රඟ දක්වන්න තමයි බලාපොරොත්තුව......
ඔන්න නාට්‍ය පිටපත ලියුවා හැමෝම දන්න "මඩ" CARD " මේ කී නොකී  හැමදේම එකතුකරලා, අපි දැන්  PRACTISE  කලා කියමුකෝ...අපට තියෙන්නේ එයාලගෙ "හැරෙන්නවත්  MAIN HALL එකේ නාට්‍ය පෙන්නල එයාලව සතුටට පත්  කරන්න විතරයි..අපිත්  දැන් පුල පුලා බලාගෙන ඉන්නවා......ඒ දවස එනකන්.
එදා සිකුරදා දවසක්.....මෙන්න කඩාගෙන බිඳගෙන ආපු සහෝදරයෝ දෙපලක්  කියනවා....නාට්‍ය කරන්න දෙන්න බෑ ....කාලය පිලිබඳ ප්‍රශ්නයක්  තියනවා...නංගිලා සිංදුවක් කියන්න  කියලා......අපිට දැන් පුදුම කේන්තියක් මුව හිතින්  මරණවා (පස්සේ අපට ආපු  ආරංචිය නම්  මෙන්න මෙහෙමයි...බොහෝමයක්  පිරිමි පාසැල් අපේ සහෝදර පාසැල එයලගේ Day  එකේදිත්  මඩ ප්‍රහාර සඳහා යොද ගන්නවා...නමුත්  ඔවුනට ප්‍රබල මඩ එකතුවෙනවා අඩුයි.......අපි නාට්‍ය කලොත් අනෙක්  අයට මෙයාලට card  ගහන්න ටිකක් ලෙසී......
තවදෙයක්  SIR  ලගේ ඉදිරියේ  හා පැටව් නෙ අපේ බහුතරයක්  සහෝදරයෝ.
(කතාව දිග වැඩී වගේ....)
 අපි  නාට්‍ය පටන්  ගත්තේ මෙහෙමයි''''ශාන්තී .......ශාන්තී ..... (එතැන බොහොමයක්  සහොදරවරු  අතර ප්‍රසිද්ද තොසේ කඩයක් ...නමුත්  තව තව දේවල්  වලටත්  නම් දැරුවා......)
එතනින් පටන් ගෙන  මුලු කුරුණෑගල ම cover වෙලා යන්න හදල තිබුනු අපේ  පිටපත ගැන මෙයාල දැන ගත්තේ  කොහොමද කියලා.....අපට හරි ප්‍රශ්නයක්.....
 වෙලා තියෙන්නෙ මෙහෙම දෙයක්
අයියල අපේ  නම් ඉල්ලගත්තා මුලින්ම.....එයාල දන්නව සමහර ශිෂ්‍ය නායිකා අක්කලගේ  පොඩි මල්ලිලා එයාලගේ ඉස්කෝලෙ කියල....පොඩි මල්ලිලා  ලොකු අයියලාට දෙවියන්ට වගේ සලකන්නේ........
එක මල්ලියෙක්  ලඟට ගිය ලොකු ශිෂ්‍ය නායක අයියෙක් කීවලු (මල්ලි 6 වසරෙ විතර cricket වලට මැරෙන්න උනත් කැමති කෙනෙක්)" මල්ලියා..ඔයාව cricket team  එකට  දාලා දෙන්නද ? පොඩි එකාට මාර Happy .....
හබැයි ඔයා ඒ වෙනුවට මටත් උදව්වක් කරන්න ඕනෙ...
පොඩි එකා පැනලා හා කියලා.....
මේ දවස්වල ඔයාලගේ අක්කා මොකද කරන්නේ ??ඔයා ගිහින් බලන්න.....එයා ලඟ ඇති නාට්‍යක් ලියපු කොල වගයක්...හැබැයි  අක්කට හොරෙන්  මට ඒක ගෙනත් දෙන්න....කටින්  කට ගියපු අපේ නාට්‍ය ගැන අය්යලා සෙවිල්ලෙන් ඉඳල අරගෙන තියෙන්නේ ඒ විදිහට......
කොහොමහරි  පොඩි මල්ලි නට්‍ය පිටපත අයියල අතට ලැබෙන්න සලස්වලයි කියල තමයි  අපි දන්නේ......
අපි පුදුමාකාර හිතේ දුකක් තියාගෙන  එයලගෙ  DAY  එකට ගියා.......
අයියල එයලගේ සහොදර පාසැලේ  නංගිලාට  වැඩ පෙන්නනවා...කෙනෙක්  ඇවිත්  මගෙන්  මේ දෙනෝ දාහක්  මැද්දෙ අහනවා "නංගි  ඔයලාගෙ  ඉස්කෝලෙ  මොකද්ද කියලා...එතන හිටියෙ ප්‍රසිද්ධ පාසැල් කීපයක සහොදර සහොදරියෝ....ටික දෙනෙක්
"බොහොම කණගාටුයි  සහොදරයා..ඔයාට වර්න අන්ධතාවයක්  තිබුනට.මට පේන හැටියට ඔයාට ලඟ පෙනීමේ  ප්‍රශ්නයක් තියනවා කියල මමත් කියලම" මෙන්න බලගන්න කියලා මගෙ බ්ලසෙර් එකේ තිබුන පසැල් ලාංචනය මම එයට පෙන්නුවා....හිමිට එතැනින්  මාරු  උන ඒ සහොදරයා...කාලෙකදි මගේ කිට්ටුම සුහදතම සහෘදයෙක්  උණා.
ඔන්න අපේ  අයියලා ගේ  අපි  පුල පුලා බලාගෙන හිටපු දස්කම් විස්කම්....හිකිස් ...හිකිස්.... මෙලෝ රහක් නෑ..... ටික වෙලාවකින් සුදු ගවුම්  ඇන්දගත්තු  ගැහැණු ලමයින් වීමට අසාර්ථක උත්සහයක යෙදිල සහොදරයො කීප පොලක් සභාවට එනවා "අපි කිරිල්ලියෝ  සැලෙන තටු  නිබඳේ" කියාගෙන....අපිත්  ඉතින් පව්නෙ කියලා බලාගෙන ඉන්නවා..ඒකී නොකී මඩ ප්‍රහාරවල්  එල්ල කරමින් නාට්‍ය  තිර ගත වෙනවා....
අපි නෑසු කන් අඇතිව බලෙන ඉන්නවා ප්‍රබල මඩ ප්‍රහාර අහිංසක බාලිකාවන්වන අපටම නිසා...හොඳම දේ කියන්නේ ඒ නාට්‍ය තේරෙන්නෙ මඩ දන්න  අයට විතරයි. අපි බලනකොට අපේ ශිෂ්‍ය නායක භාර ගුරුතුමිය හිසට අත තබාගෙන , ප්‍රදාන අමුත්තා( ජේෂ්ට කථිකාචාර්යවරයෙක් සිංහල ) එසේමයී( මෙ අණ්ඩර දෙමලය කුමක්ද කියා නොතේරෙන නිසා )
අපි පැය ගනණාවක් සහෝදරයන්ගේ විකාර රූපී සංදර්ශනය නැරඹුවා....ඒ අතරෙදි අපිත් එක්ක යාළු මිත්‍රකම්  පවත්තගන්න ආවේ අපේ අයියලා ගැන හොදින් දන්න  ගාල්ල මහින්ද විද්‍යාලයෙ අයියල."නංගිලා ඔයාලා ගැන සෑහෙන්න මලියදෙවෙ අයියල හොයල බලනවා නෙද? එත්  ඔයාල  එයාලා ගැන කිසිම දෙයක් කියන්නෙ නෑ නෙ... අනේ අපි අහිංසක විදිහට හිනා වුණා....
නංගිලා  මේ අයියලා ගැන ඔයාලාත් දන්න දේ අපට කියන්න.අපි හොඳ ඩ්‍රාමා එකක් හදන්නම්.......අපේ  DAY එකට.මට එක පාරටම මතක් උනේ මගේ බෑග් එකේ තිබුණ පරණ නාට්‍ය පිටපත...දෙවරක් හිතුවේ නෑ ඒක අතට ගත්තු මම ඒ අයියට ඒක දුන්නා..TKS නංගි.....
කාලෙකට පස්සේ මට ලියුමක් ලබුනා...
සුමුදු නංගී...
ඔයා දුන්නු තොරතුරු ටික අපිට ගොඩක් වැදගත් උණා...අපි ලස්සන SCRIPT එකක් ලියුවා.TKS.ඔයාලගෙ අයියලා මෙහේ මුහුද දැකලා පුදුම වෙලා ඊට පස්සෙ සතුටු උණා,,,එයාලා වැව් කියලා අපට පෙන්නුව තැන වගේ තැනක තමයි අපේ පැත්තෙ මී හරක් නාන්නේ.